Bu pervasız efelenmeler, hangi kitaptan, hangi ocaktan çıktı?

Ey millet!

Aksaray’da bir hadise… Polisin “dur” ihtarına uymayan bir çocuk! Evet, yanlış duymadınız, bir çocuk! 14 yaşında… Daha süt kokusu ağzında, dünkü bebek, bugünün sokak efesi!

Direksiyon başında… Polis peşinde… On dakika kovalamaca! Sonra yakalanıyor, dönüyor kameraya, gazetecilere efeleniyor:

“Aksaray küçük yer… Polisin olmadığı yerde size denk geliriz!”

Eyvallah! İşte yetiştirdiğimiz nesil! Kitap sayfası çevirsin diye büyüttük, direksiyon çevirdi…
Kalem tutsun diye umut ettik, tehdit savurdu…
Ezan dinlesin diye kulak verdik, sokak jargonuyla haykırdı…

Ey baba!
Bu mudur sana emanet edilen evlat? Direksiyona oturt, polise kafa tuttur, sonra da arkana yaslan? Evlat, emanettir! Sen emanete ihanet edersen, milletin ocağına fitne düşer!

Ey toplum!
Daha dün sokakta misket oynayacak yaşta olan çocuk, bugün polisle köşe kapmaca oynuyorsa, yarın Allah muhafaza, bıçakla, silahla kim bilir ne yapar?

Ey devlet!
Sen de seyirci kalırsan, bu işin sonu felakettir. O 14 yaşındaki çocuk bugün gazeteciye “hesap sorarım” diyorsa, yarın milletin gözüne baka baka “kanun tanımam” diye haykırır!

Bir milletin felaketi, tankla tüfekle gelmez. Çocukların ruhunu çürüterek gelir. İşte görüyorsunuz: Ruhlar çürüyor, nesiller çürüyor, aileler çürüyor!

“Çocuk daha, yapar böyle şeyler” mi diyorsunuz?
Çocuk dediğin kitaba sarılır, oyuna dalar! Çocuk dediğin annesinin eteğine yapışır! Bu tehditkâr diller, bu pervasız efelenmeler, hangi kitaptan, hangi ocaktan çıktı?

Ey millet!
Söyleyin bana: Bu çocuklar nereye gidiyor?
Daha doğru sorayım: Biz, bu çocukları nereye gönderiyoruz?

Baba direksiyon başına oturtuyor, toplum seyrediyor, devlet ağırdan alıyor…
Ve hep beraber, göz göre göre, geleceğimizi uçuruma sürüklüyoruz!

Ben size söyleyeyim:
Bu gidiş, gidiş değil!
Bu koşu, koşu değil!
Bu yol, yol değil!

Ve bu çocuk, sadece “çocuk” değil…
O bizim yarınımız!

Ya emanete sahip çıkacağız, ya da yarınımızı kendi elimizle karanlığa teslim edeceğiz!