AK Partiden dibine kadar nemalanan bir bürokratın profili

Burhan KARADUMAN 

Malatyalıların; kendi aralarında “ağlak-zırlak” olarak nitelendirdiği bir siyasetçi ve üst düzey bürokratlık yapmış yakınının kamuoyuna yansıyan durumu; AK Parti’nin 22 yılda “bürokrat yetiştirme” konusundaki “Kültürel iktidar seviyesinin” de bir tahlilidir. Yani AK Parti iktidarda, lakin taşıdığı, savunduğu, fikirler “Bürokratların kafasına değil, cüzdanına girmiş.” Belki de Malatya böyledir. 

Hikayeyi anlatan ve aktaran birinci derecede olayın şahididir.

Anlatan olayların tarihini vermedi, “Siz anlatın, Malatyalıların hafızası iyidir, tarihi, isimleri çok çabuk hatırlarlar. Hele hele, Malatya hırsızları hiç unutmaz.” dedi. 

Durum şöyle; 

Malatya’da çok bilindik bir siyasetçinin yakını, kurumun birine üst düzey olarak atanmıştır. 

Malatya’da “Sonradan görme siyasetçi yakını” kimliği, bu bürokratımızın da genlerinde bulunuyor.

Yalnız bunun bir farkı var, “Bazı fikir ve düşüncelerini şeytandan ödünç almış.”

Kuruma eleman alacağı zaman; etkileyebileceği, olası olumsuzluklarda etkisinden kurtulabileceği kurum yöneticilerinin ve siyasetçilerin, toplumda sevilen kişilerden zorla veya yoğun talepleriyle aldığı ya da onların önerdiği isimleri seçiyor, onları işe alıyor.  Bu yöntemi şeytan bile düşünmemiştir. Bir kurumu yönetmek isterken, herkesi yönetmeye talip olmuş.  

Ancak; her şey istediği gibi gitmemiş.

Bu siyasetçi yakının “küçük şeytanının” foyası çabuk ortaya çıkmış.  “Yaptığı her yanlışı, vurgunu, yalanı, akıl dışı talepleri” işe aldığı personellerinin yakınlarına “minnet borcu karşılığı” olarak temizletme yada yerine getirilmesi istekleri namuslu insanların dik duruşu nedeniyle zaman zaman duvara çarpmış.

Siyasetçinin bu yakını, bir gün kendi kurumunda çalışan personelini arar. Ararken, telefondaki ses ben fırtına diyeyim, siz kasırga diye anlayın. 

“Hemen, derhal” emir ifadeleriyle başlayan konuşmasını uçak savar gibi sürdürür, “Derhal, o personelleri işten çıkartıyorsunuz. Emir veriyorum o personeller kuruma bir daha girmeyecek”

Kurumun personeli, siyasetçi yakını bürokratın ne demek istediğini ses fırtınasından anlamaz, nazik bir ses tonuyla, “Efendim, neden işten çıkartıyoruz. Burası resmi bir kurum öyle herkesi hemen işten çıkartamayız”

Siyasetçini yakını hızını alamaz, ses tonunu bir kez daha yükselterek, “Emir veriyorum, şu kurum yöneticisinin, şu STK temsilcisinin, şu dernek başkanının referans olduğu bütün personelleri işten çıkartıyorsunuz. Çünkü benim dediklerimi yapmadılar. Ben onların yakınlarını işe almışsam, onlarda benim dediklerimi tek tek yapacaklar.”

Kurum personeli yine nazik bir ses tonuyla, “Efendim, referans olanlar size yanlış yapmış olabilir.  Ama bu insanlar bir vesileyle burada işe başladılar. Rızkı veren Allah’tır. Bir kez daha düşünün derim” cevabının verir.

Siyasetçini yakını bu kez iyice bağırır, saçını başına yolarak aynen şunu söyler, “Hayırrrrrrr, onların rızkını ben verdim. Ben olmasaydım onlar işe giremezdi. Benim sayemde ekmek yiyorlar” der telefonu kapatır.

Kurumun personeli, siyasetçinin yakını telefonu kapattıktan sonra içinden şöyle mırıldanır; “Ulan sen kimin sayesinde ekmek yiyorsun? Siyasetçi yakının olmasıydı, o siyasetçi yakının sana bütün merdivenleri üçer-beşer atlatmasaydı, değil bu kuruma yönetici olmak, bu zekanla temizlikçi elemanı bile olmazdın.”

Hikaye bu kadar.